AC/DC, Stockholm Olympic Stadium, 3 Ιουνίου 2010.
Για 2 ώρες και 10 λεπτά οι (60άρηδες πια) AC/DC μας τίναξαν τα πέταλα. Δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί συναυλία με το συγκρότημα να παίζει σε αυτούς τους ρυθμούς για όλη την διάρκεια της συναυλίας.
Η συναυλία είναι πρακτικά μέρος του περσινού Black Ice tour και έτσι η εισαγωγή ήταν η ίδια που είδατε στην Αθήνα (δηλαδή κορυφαία):
Η ποιότητα του ήχου θα μπορούσε να ήταν καλύτερη, αλλά δεν πειράζει - αρνούμαι να Σουηδικοποιηθώ και να αγοράζω ωτασπίδες από τους δεκάδες μικροπωλητές που υπάρχουν έξω από κάθε συναυλιακό χώρο. Το θέαμα με τις ωτασπίδες είναι τουλάχιστον αστείο για εμάς τους Ελληναράδες, αλλά οφείλω να παραδεχτώ ότι έχει ένα καλό - οι συναυλίες γίνονται οικογενειακό event:
Ο κόσμος πρέπει να ήταν καμιά 30αριά χιλιάδες, συμμετείχε αλλά ήταν λίγο ψιλοξενέρωτος. Ούτε αυτό μας πειράζει διότι δεν ασχοληθήκαμε μαζί τους και χτυπηθήκαμε υπέρ του δεόντος. Πραγματικά όμως, στα μισά τραγούδια η συμμετοχή ήταν τυπική και μου έκατσε στον λαιμό το ότι στο Hell's Bells, πέρα από την αρχή, ο κόσμος έμεινε σχεδόν αδιάφορος. Είναι τραγικό όταν επιβεβαιώνονται κάποια στερεότυπα - γιατί ΞΕΡΕΙΣ ότι στην Ελλάδα όλο το γήπεδο θα ήταν στον αέρα.
Το σκηνικό τα είχε όλα. Τον Angus Υoung με την σχολική στολή του να χτυπιέται ΑΛΥΠΗΤΑ για δύο ώρες και να στριπτιζάρει στο The Jack, το τεράστιο τρένο στην σκηνή να καπνίζει συνεχώς, τον Brian Johnson να μην πολυβγάζει φωνή αλλά να τρέχει με φόρα για να χτυπήσει την καμπάνα...
...μια "μπαμπάτσικια" Rosie να καβαλάει το τρένο...
...τα closeups της κάμερας στις Σουηδεζούλες κατά το You shook me all night long...
(όχι, δεν είναι Σουηδεζούλα αυτό στην οθόνη)
...ένα ΑΤΕΛΕΙΩΤΟ σόλο (10; 15 λεπτά;) στο Let there be rock...
...πριν το σετ τελειώσει εν μέσω κανονιοβολισμών.
(έξι κανονάκια κάτω από την οθόνη, να ρίχνουν δύο-δύο)
Κορυφαίος ακόμα και ο παιδιάστικος στολισμός στο άγαλμα των σκυταλοδρομέων στην είσοδο του Stadion:
Η setlist δεν είχε εκπλήξεις, αλλά επίσης δεν μας νοιάζει, ακούσαμε αυτά που έπρεπε να ακούσουμε, σωστά και πρόστυχα. Το μόνο που πήγε να χαλάσει την συναυλία ήταν τα σύννεφα που μαζεύτηκαν ξαφνικά και μας έριξαν μια ψιχάλα στη μέση του Whole lotta Rosie, αλλά that's all.
Τιμή εισιτηρίου αρένας 75€ - με τις τιμές μερικών μαυραγοριτών έξω από το στάδιο στα 150. Α, ναι, υπήρχε και ένα metal σουηδικό γκρουπάκι για support. Δεν θυμάμαι καν όνομα.
Αν έχετε την ευκαιρία να δείτε τους AC/DC, μη τους χάσετε. Λίγα συγκροτήματα πλέον αξίζουν τα λεφτά του εισιτηρίου τους και ακόμα λιγότεροι μπορούν να παίξουν σε τέτοιους ρυθμούς - ακόμα και στα μισά χρόνια των AC/DC. Εμπειρία ζωής. Κι ας πονάει όλο το σώμα από το κοπάνημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου